Tribe-talks

!@#!&!… Ik stoot mijn teen en da’s niet fijn! En bijna had ik er woorden uitgegooid die niet oké zijn. Dus slik ik ze weg en hou mijn lippen stijf op elkaar. Het is natuurlijk niet ‘netjes’ en zeker niet als christen om je frustratie te uiten. Als pijn woede wordt, moet je die onder controle houden, toch?! Wel bijzonder: we lachen en huilen samen, delen onze zorgen maar onze boosheid stoppen we weg. Want

De tondeuse in mijn hand scheert over zijn gladde hoofd. Mijn vader was al behoorlijk kaal, maar nu zal hij met een ‘pitbullkop’ over straat moeten. Hij vindt ’t niets, zo’n kale agressieve kop. En nu zit hij in de keuken en worden zijn laatste kostbare haren weggeschoren. Vanmorgen zag hij zwarte plukken haar op zijn kussen liggen. Mijn vader besloot daarom toe te geven aan de gevolgen van de bestraling. Dan maar helemaal kaal.Mijn

Het leven van Roy mocht maar vier dagen duren.Het beleven van dit korte moment en daarna…hebben we geprobeerd zo tastbaar mogelijk in zinnen in om te zetten.In dit boekje staan gedachten en gevoelens verwoord van de moeder van Roy, Jolinka. Zij had van deze moeilijke periode in haar leven ‘kladjes en schriftjes’ liggen. En in haar kamer hangen herinneringen aan de muur maar zonder verhaal. Ze wilde daarom graag een compleet boekje dat het korte

 “Toen mijn kleindochter vroeg: ‘Oma had jij vroeger veel vriendinnen?’, wilde ik haar het verhaal van mijn jeugd vertellen. Maar het lukte me niet… De laatste tijd wordt het moeilijker om mijn gedachten onder woorden te brengen…” Suze Wevers hoorde van het project ‘Levensverhalen schrijven’ bij Landstede Welzijn Ouderen en vond dit een mooie gelegenheid om antwoord te geven op de vraag van kleindochter Renée en alle anderen die geïnteresseerd zijn in haar levensverhaal.  Suze

Ik lig in een vreemd bed en ontwaak langzaam. Ik hoor een bekende stem. Het is de stem van mijn zoon Johan die zachtjes zegt: “Ik breng mijn vader naar het hospice maar ik kom niet meer terug. Ik weet dat hij goed wordt verzorgd.” De man is een doodzieke kluizenaar die in het Hospice ’t Huis de Pastorie wordt opgevangen. Hij is eenzaam en zwerft vaak maar wat rond. Maar nu vindt hij rust,

Beste vriend, Ken je het bekende gedicht ‘Voetstappen in het zand’? De dichter vraagt God waar Hij was in moeilijke tijden. Dit gedicht hing in de slaapkamer van mijn jongere zus. Ze wees mij op deze woorden en vond het zo veelzeggend. Maar toen wist ik nog niet hoe deze woorden werkelijkheid werden. Ik zal haar even voorstellen aan je: Jessica; een blonde, knappe meid die van het leven genoot. Ze werkte bij de politie,