Auteur: Mariska

!@#!&!… Ik stoot mijn teen en da’s niet fijn! En bijna had ik er woorden uitgegooid die niet oké zijn. Dus slik ik ze weg en hou mijn lippen stijf op elkaar. Het is natuurlijk niet ‘netjes’ en zeker niet als christen om je frustratie te uiten. Als pijn woede wordt, moet je die onder controle houden, toch?!

Wel bijzonder: we lachen en huilen samen, delen onze zorgen maar onze boosheid stoppen we weg. Want ons geloof draait om liefde, vergeving en vrede. Het christelijk geloof en boosheid is dus geen gelukkige combi. Woede maakt immers meer kapot dan je lief is en het verpest relaties, het plezier en de gezondheid. Dus houden we ons in en zijn we vergevingsgezind en vriendelijk… en ontwikkelen we bitterheid of wrok, helaas.

Gerechtvaardigde boosheid
In de gemeente waar ik lid van ben, praten we over het thema: Hart op de tong, ontdek de Psalmen. Calvijn schrijft in de inleiding op zijn commentaar op de Psalmen dat ze ons leren om te bidden voor dat wat diep verstopt in ons hart ligt. De Psalmen brengen al onze emoties, zwakheden en zonden aan het licht. Kijk, dat klinkt beter en misschien zelfs wel: bevrijdend! We kunnen dus van God leren om ons onbeheerst te uiten. Want woede om het onrecht, soms onvoorstelbaar onrecht, mag er zijn. Het is een noodzakelijke reactie om de wereld het hoofd te bieden, omdat we geweld en onrecht niet willen aanvaarden. We mogen er nooit in berusten… want wie zal dan nog om recht schreeuwen? Wie veegt dan de tempel schoon zoals Jezus deed?

Hij geeft kracht om er op de juiste manier mee te dealen want ook Hij kent pijn, lijden en boosheid. Oprechte boosheid blijft niet ondergronds maar wordt hemelse gerechtigheid.

Onderzoek of je boosheid zuiver is, maak een wandeling, ga sporten of schrijven en doe dit alles in biddend contact met je hemelse Vader.

De tondeuse in mijn hand scheert over zijn gladde hoofd. Mijn vader was al behoorlijk kaal, maar nu zal hij met een ‘pitbullkop’ over straat moeten. Hij vindt ’t niets, zo’n kale agressieve kop. En nu zit hij in de keuken en worden zijn laatste kostbare haren weggeschoren. Vanmorgen zag hij zwarte plukken haar op zijn kussen liggen. Mijn vader besloot daarom toe te geven aan de gevolgen van de bestraling. Dan maar helemaal kaal.

Mijn lieve vader gaat dood. Hij heeft kanker tussen zijn slokdarm en maag met uitzaaiing waar niets meer aan gedaan kan worden. De bestraling zal ervoor moeten zorgen dat hij kan blijven eten. Kleine hapjes en slokjes, totdat hij aan de sonde moet. Een ijsje eten op het terras is verleden tijd. De weinige uitjes die mijn moeder en hij nog krijgen, gaan niet naar een restaurant. Want mijn vader heeft zijn ‘pannenkoeken’ altijd bij zich. We maken grapjes en houden de moed erin. “Zou je nog zo’n sierlijk randje kunnen scheren boven mijn oren? Zal je moeder mooi vinden, ha!” We lachen samen, maar kunnen wel janken…

Het brengt me op een idee. Ik roep mijn zoon erbij en vraag of hij de haarverf van zijn jeugdkamp nog weet te vinden. Samen knippen we twee letters uit papier: JO, van Joke, mijn moeder. En dan staan de letters paarsblauw te knallen op zijn kaalgeschoren achterhoofd. We hebben voorpret over de reactie van zijn Jo. Nadat de verf is opgedroogd zet pa zijn mutsje op -“Stel dat ik kouvat”- en fietst voorzichtig naar mijn moeder.

Met zijn kale hoofd, nu zonder letters, loopt hij de zondag erna naar het avondmaal. Overtuigd dat zonder de wil van Zijn hemelse Vader geen haar van zijn hoofd kan vallen, krijgt hij met de dood voor ogen het Leven.

Deze column kreeg een plekje in het magazine Eva.
Reflectief schrijven brengt heling, verwondering en rust!

 

Het leven van Roy mocht maar vier dagen duren.
Het beleven van dit korte moment en daarna…
hebben we geprobeerd zo tastbaar mogelijk in zinnen in om te zetten.
In dit boekje staan gedachten en gevoelens verwoord van de moeder van Roy, Jolinka. Zij had van deze moeilijke periode in haar leven ‘kladjes en schriftjes’ liggen. En in haar kamer hangen herinneringen aan de muur maar zonder verhaal. Ze wilde daarom graag een compleet boekje dat het korte leventje van hun oudste jochie laat zien. Een boekje dat iets van de ondraaglijke pijn weergeeft van verlies en gemis van hun lieve kindje. Maar vooral een boekje dat de herinnering aan Roy levend houdt.
Zo hoopt zij dit verhaal door te geven, vooral aan Roys broertjes en zusje.

Jochie…ik hou zo ontzettend veel van je!
Ik denk terug aan de momenten dat wij samen waren en van elkaar genoten…
Je maakte mij aan ’t lachen.
Was je nog maar hier dan lachte ik nu.

“We zijn twee jaar bezig geweest om dit boekje te maken. Onderbroken door de zwangerschap en geboorte van onze jongste, zorg voor kinderen en ook omdat dit niet zomaar even, in de drukte van alledag, geschreven kon worden. Mariska en ik moesten er echt tijd voor nemen en ik moest er ook aan toe zijn om steeds weer het verleden binnen te gaan, dat zal men begrijpen na het lezen van dit boekje. Dankzij haar beschrijving van mijn ervaring, kan ik mijn herinneringen aan Roy delen met jou…

Ik hoop dat mijn verhaal je raakt, dat Roy ook een plekje in jouw hart heeft en je zijn naam blijft noemen…!”
Jolinka.

Neem contact met mij op als jij denkt dat het schrijven van een boekje jou kan helpen!

 
“Toen mijn kleindochter vroeg: ‘Oma had jij vroeger veel vriendinnen?’, wilde ik haar het verhaal van mijn jeugd vertellen. Maar het lukte me niet… De laatste tijd wordt het moeilijker om mijn gedachten onder woorden te brengen…” Suze Wevers hoorde van het project ‘Levensverhalen schrijven’ bij Landstede Welzijn Ouderen en vond dit een mooie gelegenheid om antwoord te geven op de vraag van kleindochter Renée en alle anderen die geïnteresseerd zijn in haar levensverhaal. 

Suze vertelt in haar boek: “Het is oorlog, we horen de bommen vallen. We moeten naar de schuilkelder en papa wordt met de hulp van de buren op een paar planken naar de kelder gebracht. Als we allemaal  binnen zijn, wachten we. Twee dagen lang schuilen we in een donkere, muffe kelder… en papa’s hoesten wordt erger.” 

Haar man Ad heeft een bijdrage geleverd door het opzoeken en uitschrijven van de bronnen en ik was behulpzaam bij het schrijven, samenstellen en drukken van het levensverhaal. De omslag van het boek is een afbeelding van het sigarendoosje van de (stief-)vader van Suze waarin hij o.a. brieven van haar moeder bewaarde; een dierbare bron waaruit de verhalen van Suze ontstaan zijn.

Schrijven is een creatief proces, je kunt het inzetten om te reflecteren op je leven, je werk of de keuzes die je moet maken. Het levensboek ‘Suze’ is tevens een kostbare herinnering geworden…

Ik lig in een vreemd bed en ontwaak langzaam. Ik hoor een bekende stem. Het is de stem van mijn zoon Johan die zachtjes zegt: “Ik breng mijn vader naar het hospice maar ik kom niet meer terug. Ik weet dat hij goed wordt verzorgd.”

De man is een doodzieke kluizenaar die in het Hospice ’t Huis de Pastorie wordt opgevangen. Hij is eenzaam en zwerft vaak maar wat rond. Maar nu vindt hij rust, open armen en een thuis in het hospice. Zijn zoon Johan heeft hem binnengebracht…

Zo begint een van de vijf verhalen van het verhalenbundeltje ‘Het leven kan een cirkel zijn’, gemaakt ter ere van het vijfjarig jubileum van dit hospice. Marieke Postma heeft als coördinator van het hospice aantekeningen gemaakt van mooie en verdrietige momenten. En Mariska Kloppenburg mocht deze aantekeningen uitwerken waardoor een bundeltje is ontstaan van momentopnames in een huis waar de laatste dagen een gouden randje krijgen.

Wil jij momenten uit jouw leven delen, ermee aan de slag en aantekeningen omzetten in verhalen… maar weet je niet hoe? Neem dan contact op!

Beste vriend,

Ken je het bekende gedicht ‘Voetstappen in het zand’?

De dichter vraagt God waar Hij was in moeilijke tijden. Dit gedicht hing in de slaapkamer van mijn jongere zus. Ze wees mij op deze woorden en vond het zo veelzeggend. Maar toen wist ik nog niet hoe deze woorden werkelijkheid werden.

Ik zal haar even voorstellen aan je: Jessica; een blonde, knappe meid die van het leven genoot. Ze werkte bij de politie, leerde een jongen kennen tijdens haar vakantie, hij kwam naar Nederland en ze werd gelukkig met hem. Ik mocht hem wel. Hij logeerde bij ons thuis, vierde feestjes met ons mee en hij ging mee naar de kerk.

Maar zoals je misschien al merkt: ik spreek in de verleden tijd, want ze is er niet meer… Ze verbrak de relatie met haar vriend en hij kon dat niet hebben. Dus heeft hij Jessica vermoord. Hij drong haar appartement binnen, verwurgde haar en stak haar drie keer in het hart!

…

Ze is vermoord. En werd maar 25 jaar. Ik ben ondertussen niet anderhalf jaar ouder, maar ruim 20 jaar ouder dan haar. Haar levensreis stopte door grof geweld, die van mij ging verder…

“Ze viert nu eeuwig feest in de hemel”, zeiden we elkaar. Maar de pijn, het gemis en het verdriet van mijn familie, vrienden en mijzelf was daarmee niet ‘over’.

Wat was ik verschrikkelijk kwaad! Waarom liet God dit gebeuren?! Van binnen schreeuwde ik naar Hem, ik jankte tot ik moe werd van het huilen maar kreeg geen antwoord.

Lieve reisgenoot… weet jij soms ook niet waar je het zoeken moet?
De Psalmen staan vol waaromvragen. De hemel wordt ermee bestormt. Ook nu wordt overal in de wereld geroepen en gehuild. Er is nog zoveel pijn en verdriet… de eindbestemming is nog niet bereikt, de tranen zijn nog niet gewist.

Maar Jezus is voor ons gestorven, hij is zelfs door de helse pijn gegaan, door God verlaten. Volbracht voor jou en mij. Hij kent ons verdriet. Wij hoeven, dank zij Hem, nooit meer alleen op reis. We worden nooit door Hem verlaten.

…?

Ik zie je ja-knikken, beste vriend, dit geeft jou en mij troost en biedt houvast, he? Wat fijn dat we geloven! Dat zeiden andere reisgenoten ook: ‘Gelukkig heb jij jouw geloof en geeft God jou kracht.’ En: ‘Vergeving is genezing…’. Vergeving? Er was God toch ook onrecht aangedaan! Mocht ik niet boos zijn dan?!

Nee, geen ‘Prettige Kerst’ of ‘Vrolijk-Pasen’ voor mij…
Er is al jaren een lege plek aan tafel. Ik mis haar stomme grappen, ik mis de goede gesprekken. En het delen van verhalen over wat we samen hebben meegemaakt. Ik mis de lol die we hadden toen we gingen stappen. Ik mis gewoon mijn zus.

Ja, de tijd heelt alle wonden… ik leer dat de scherpe kantjes verdwijnen. Maar biedt me dat niet als oplossing wanneer ik pijn voel of als iemand zegt: “daar zou ik een moord voor doen!”

Nee, ik verwijt je niets maar ik heb jouw vlugge pleisters niet nodig om weer door te kunnen gaan. Hoe waar het ook is dat God een plan met ons heeft, dat straks alles mooi en goed zal zijn… Ik ben het ‘Stil maar, wacht maar’ soms zo zat! Ook al weet ik het, ook al geloof ik het… Verstop je niet achter de Bijbel, mooie teksten of jouw overtuiging. Wees mijn vriend en zeg maar gewoon dat je ’t ook allemaal niet weet.

Ik moet mijn eigen pijn doorworstelen. Het is niet zo dat ik wel even naar het kruis hobbel, daar mijn pakketje achterlaat, en weer verder kan met een volle tank. Laat mij ‘mij’ zijn in die woestijn van ellende. Geef mij de ruimte, maar hou mijn hand vast want het is er echt niet fijn. De duivel is daar ook met zijn verzoekingen. Toch ontmoet ik daar God, zie ik Jezus de weg wijzen. Overgave, vertrouwen… het is een heftige ontdekkingstocht. Ook zie ik heus de lichtpuntjes weer. Ik geniet misschien wel meer van het samenzijn met God, en met jou, dan voor de moord op mijn zus.

En als ik soms de woorden niet kan vinden als ik met jou door het leven stap, en ik even niet kan bidden… dan weet ik dat er door jou gebeden wordt voor mij. Ik weet, voel…nee: geloof het, lieve vriend… we hebben elkaar nodig op weg naar dezelfde Stad!

Lied: Nog één rivier van Matthijn Buwalda

Wie zijn gevoelens van zich af kan schrijven staat sterker in het leven en ontwikkelt zelfinzicht. Het is een goede methode om gedachtes uit je hoofd te krijgen, meer overzicht te creëren en emoties als kwaadheid en verdriet een plaats te kunnen geven.
Schrijf jezelf in balans!